Jak to śpiewał Lady Pank „pada deszcz, tak już było wczoraj” i przedwczoraj i 2,3,5,10 dni temu. Normalnie jest jakiś dramat z pogodą. Z 2 tygodnie już nie pokazało się słoneczko. Nie mam siły, żeby cokolwiek robić, a teraz akurat mam na głowie tyle, że koniec. Wolałbym zdecydowanie -5 stopni i słońce niż ciągły deszcz, brak słońca, ponuro wszędzie.. co to będzie co to będzie. Brakuje mi witaminy D.
Wczoraj znów jeździliśmy i załatwialiśmy jakieś sprawy z budową. Na szczęście wszystko wypadło pomyślnie. W sumie to nie wiem co więcej napisać. Miałem wrócić do treningów, bo mój serdeczny przyjaciel z NW niedługo się hajta, ale jak mam wrócić jak ledwo się zbieram żeby wyjść do pracy. Dobra kończę ten krótki wpis, bo zasypiam jak to pisze. Dodam króciutki wierszyk.
Luty.
W tamtym roku był skuty, w tym deszczowy, ale lipa. Niech już marzec słońcem nas przywita. Wpadnie mi w okno promień słoneczka i zaraz rozświetli mój nastrój ponury. Uśmiechnę się, spojrzę w niebo, wnet wylecą z głowy wszystkie bzdury. Kłębią się myśli niczym cumulonimbus w bani, ale widzę że nie tylko mi – wszyscy chodzą skołowani.
Idę na robotę. Piiiona
Ciężko jest łatwo żyć 